Baytar Hanım 1

Mutluluğun peşinden koşarken ayağım takılıp dizlerimin üzerine düştüğümde küçük bir çocuk gibi ağlamaya başladım. Tam o sırada beyaz atlı olmasa da yeşil kamuflajlı bir adam çıktı karşıma. İlk naşta kocaman siyah postalları takıldı gözüme. Başıma kaldırıp yüzüne baktığımda ne de uzun olduğunu fark etmiştim. Üzerine düşen gölge güzelliğini saklasa da o ela gözleri görmemek için kör olmak gerekirdi. Sert bakan gözleri ve çatık kaşlarının aksine merhametle uzattığı eline tereddütle uzandığımda beni sımsıkı kavramıştı. O andan sonra hiç bir pişmanlık kalmamış hepsi iyi ki olmuştu. [Karton Kapak]